Leven met PTSS: hoe overleef ik (hulde aan onze partners)

Volgens mij had Francine Oomen ooit een keer wat tijd over en heeft ze een: hoe overleef ik boek geschreven voor mijn man. Ik heb al eerder verteld dat leven met PTSS niet altijd gemakkelijk is, maar laten we zeker niet vergeten dat het voor de partner ook niet altijd gemakkelijk is. Dus bij deze: hulde en een gouden sticker voor onze partners!

Bij ons heeft het veel tijd gekost. Veel gesprekken en veel ruzies. A good conversation met een bak koffie? Goed idee. Een scène maken om 04:00 uur ’s ochtends? Not done. Maar ook die momenten hebben we meegemaakt en ook die hebben we overleefd. Zoals die keer toen hij aan me vroeg of ik hem vertrouwde, waarop ik antwoordde: ”ik denk van wel…” Haha.

Oke, Let me explain: je kunt iemand aardig vinden, stapel verliefd worden & van iemand gaan houden. Maar dat betekent niet dat je gelijk in één keer je muur afbreekt voor iemand zijn ogen en zegt: this is me. Dat gaat baksteen voor baksteen en op zware momenten metsel je er weer 7 bij. Daar is tijd nodig. Héééél veel tijd. En koffie. Véél koffie.

Er zijn momenten geweest dat als de deur dichtsloeg ik dacht: die komt niet meer terug. En ook hij heeft die momenten gehad. Maar als je duidelijk maakt wat de triggers zijn, dat het niet aan je partner ligt maar—cliché, ik weet het, aan jezelf, zul je merken dat je langzaam maar zeker SAMEN de muur aan het afbreken bent.

Om nog een beeld te schetsen: een van die typische momenten was toen ik vroeg of hij me naar huis wilde brengen om 4 uur ’s nachts. Een lange stilte volgde We wisten niet zeker wat het was tussen ons en al helemaal niet wat we ermee moesten en daar had ik absoluut geen zin in. Dat ik geen reactie kreeg maakte me kwaad. Wat ook niet handig is, is dat je dan gaat roepen: ”mijn god wat voel je dan?!” Zoiets kan twee kanten opgaan…Als er dan wordt gezegd dat hij van je houd is het ook helemaal niet handig om een eeuwigheid je strot dicht te houden.

Dit waren de langste minuten van zijn leven…

Niet omdat ik het niet terug voelde, maar simpelweg omdat ik het niet kon zeggen. De woorden lagen op m’n tong maar na 5 minuten kwamen ze er pas uit.

Op dat moment kun je twee dingen doen. Wegrennen, voor de zoveelste keer. Of ervoor gaan. Communication is key. Het gaat zwaar worden, met veel huilbuien en lachkicks. Maar samen gaan we het aan en ik weet dat het voor mijn partner net zo zwaar gaat worden.

Mijn tip: leg het uit, keer op keer. Spreek jezelf uit en zeg sorry.

Wanneer je die samenwerking hebt, ligt er altijd een briefje klaar met: het koffiezetapparaat is al gevuld, alleen nog op het knopje drukken.

Zélfs na een ruzie om 4 uur ’s nachts.